Stolik nr.2

Giovanni

już nic nie powiedziałem, tylko posłałem uśmiech do niej.

Lupita

patrząc tak na niego.
- coraz bardziej cie lubię.
- wogulę gdzieś ty zrobił te włosy ? - spytałam głupio

Giovanni

- u fryzjera. Lubie się wyróżniać. - zaśmiałem sie.

Lupita

- wiesz nic dziwnego , i się wyróżniasz.
- aż oczy się do ciebie czasami kleją do tego koloru.

Giovanni

- i o to mi chodziło. - zaśmiałem się.

Lupita

- a co , niby o to że dziewczyny same się do ciebie kleją - powiedziałam ze śmiechem odwracając to co powiedziałam.

Giovanni

- to akurat nie do końca jest fajne.. - powiedziałem.

Lupita

- no co ty serio.
- a co jak jedna z nich by się tobie podobała i by się do ciebie kleiła ?

Giovanni

- hm.. wtedy starałbym się o nią i poprosił o chodzenie.

Lupita

szczęście by miała - pomyślałam.
- więc z taki tego wniosek że czasami się opłaca do ciebie kleić ? - spytałam głupio.

Giovanni

- Czasem tak. - uśmiechnąłem sie.

Lupita

- aha , czyli lubisz jak dziewczyna się tobą bawi .? , klei itd.
- sorki nie powinnam pytać o takie rzeczy.

Giovanni

- Naprawdę to zależy...
- nic się nie stało Smile

Lupita

- a co jak ja bym się do ciebie kleiła - spytałam bo byłam śmiała a co.

Giovanni

- Ale ty pewnie masz chłopaka. - powiedziałem zrezygnowany.